Tuesday, June 14, 2011

एक थेंब त्याचा ओला

एक थेंब त्याचा ओला
 
थेंब थेंबा मागुनी आला
झंकारली   सतार  हृदयात
पाऊस पाहुनी घन विभोर  
मयूर पंखांचेही झाले  गीत
 
थेंब ओघळताना पाहून  
तुझी आठवते हनुवटी ओली
आम्र वृक्षाला कवळून 
लगटली सायलीची वेली  
 
कोवळ्या उन्हात पावसाला
वाटते मीच इंद्र धनु व्हावे
त्या थेंबांच्या हिंदोळ्या वरून
सप्तरंग होऊन जावे
 
पाऊस थांबतो जरासा
माळरानी सुस्तावतो
कात टाकलेल्या नागीणीला
थेंब  थेंबी  भिजवतो
 
पाऊस जातो त्याच्या  घरी 
पानोपानी  होते हिरवाई 
टपोऱ्या थेम्बांवर लोलक
गातात जलतरंग अंगाई
 
सोनाली जोशी लिखितकर
 
 
 
 
 
 

Friday, May 20, 2011

भरून आलं आभाळ ...

भरून आलं आभाळ ...
 
काल दुपारी अचानक आभाळ भरून आलं.
मातीचा मृद गंध मनामध्ये भरून गेलं
पाऊस सुद्धा थोडा थोडा तेव्हा पडत होता
मनालाही तेवढाच आधार पुरेसा होता
काय माहिती कसे आहे ,पण पावसाचे आणि आठवणींचे नाते मात्र जुने आहे
 
तेव्हा सुद्धा आभाळ भरून आलं होत
पाऊस तिला बिलगला तेव्हा मन वेड झाल होत
पावसाचा त्या वेळी हेवा वाटला होता
पण छत्री तिला देऊन मी मोका साधला होता
काय माहिती कस आहे पण पावसाचे आणि छत्रीचे नात सुद्धा जुनं आहे
 
छत्री परत देताना ती रुमाल विसरली होती
मी रुमाल परत करताना सोबत चहा प्यायली होती
चहा पिताना म्हणली आता नंतरचा चहा मी देणार
यातच कळला मला, तिने मला दिला होता होकार
काय माहिती काय आहे पण चहाचे आणि मैत्रीचे नाते मात्र जुने आहे
 
चहा पिताना एकदा म्हणली तू खूप छान आहेस
तुझे वागणे सुद्धा आरशासारखे लखलखीत आहे
माझ्या वडिलांना  सुद्धा असाच  हवाय जावई
चालेल पुण्यातला किंवा चालेल सुद्धा मुंबई
काय माहिती काय आहे पण मुंबई पुण्याचा जावई सासर्याना नेहमीच  हवा आहे
 
खूप दिवस प्यालो चहा पण आमची गाडी मात्र जाईना पुढे
काय विचारू कसे विचारू ,जाईना  पुढे  आमचे घोडे
एक दिवस धीर करून तिला विचारीन म्हणले
तर तीच आधी म्हणाली तुझ्यासारखे मित्र असतात थोडे
काय माहिती काय आहे ,पण तुझे माझे नाते मात्र वेगळे आहे
 
काल मी पहिला आहे एक मुलगा
आई वडिलांना सुद्धा तो पसंत आहे बर का
मला पण वाटतोय नवरा म्हणुन बरा
नोकरी आहे कायम ,घर आणि पैसा .
काय माहित काय आहे पण ही आपली शेवटची भेट आहे
 
अजून मला आठवतेय ती भेट
अजून मला आठवतोय तो पाऊस
तेव्हा सुद्धा तो पडताच होता
माझ्या डोळ्यातले अश्रू स्वतःत मिसळत होता
काय माहिती काय आहे पण पावसाचे आणि दुःखाचे नाते मात्र जुने आहे .
 
सोनाली जोशी लिखितकर  .
 
 
 
 
 
 
 

संधिकाल

संधिकाल
संध्याकाळ पाहताना कसं वाटत उदास ..
प्रत्येक संधी होताना ,अस काय होत मनास
एकटेच पाहतो जेव्हा  ,घरट्यात परतणारे पक्षी
एकलकोंड्या आभाळावर सुद्धा उमटते काही काल नक्षी 
मन होत वेडं,  काहीतरी होतं खोल खोल आत
काय माहित  पण ,संध्येच्या  उदरात एक रहस्य दडलंय खास  
सोनाली
 

सहजच

सहजच
रात्र घनभोर अशी , तुज आठवताना
चंद्र ही आला , माझ्या सोबतीला
गार वारा थिजवतो ,काळीज माझे
पाहून शशी मग ,पांघरतो त्याचे चांदणे .
गीत मन भावन ऐकताना सुरंगी
चित्त माझे बनून गेले नटरंगी

भेट

भेट
काय लिहू सखये तुला आज तुझी आठवण आली
वाटले होते भेटावे एकदा तुला पण कामे माझी आडवी आली
जरी दूर देशी असलो तरी येतो तुझ्या देशी भेटण्याला
भेट झाली नाही तुझी म्हणुन काय झाले ?
तुझ्या गावीचा मी झेलतो अंगावर वारा
त्या वाऱ्यालाच  पाठवीन मी माझे मनोगत
लिहीन कधीतरी एकदा मी सुद्धा मेघ दूत
सोनाली लिखितकर

Monday, March 7, 2011

मी आजची माता............


मी आजची माता............

परवा सहज मनी आला विचार
त्या विचाराने मला ,केले फार बेजार,
मुलांना माझ्या लागलंय कॉम्पुटरचे  वेड
न्याहारीला हवाय फक्त बटर आणि ब्रेड||

रविवारी संध्याकाळी , हवाय पिझा आणि बर्गर
मेक डोनाल्ड ,पिझा हटने केलंय मला जर्जर
टी.व्ही .,कॉम्पुटरच्या  उरल्या वेळात ,मुले करतात अभ्यास
अर्ध्या तासात त्यांचा अभ्यास  होतो खलास

आई म्हणाली  माझी  ,त्यांच्या वेळी नव्हती अशी चैन
नव्हता घरात साधा पंखा,  होते चिमण्या आणि कंदील ,
लाड अजिबात नव्हते, माय बाप देवासमान
म्हणुन सर्व मुले झाली इंजिनिअर ,डॉक्टर छान

मी विचार केला ,मुलांना मी फार सोडलाय सैल
म्हणूनच तर  अभ्यासात होऊ लागलीयत बैल
एक दिवस सोडलं ,मी घरात फर्मान
आजपासून बंद बर्गर पिझा ,घरीच जेऊ छान

कॉम्पुटरला हात लावायचा नाही कुणी
टी .व्ही. बघायचा थोडा वेळ ,खेळायची भेंड्या गाणी
गम्मत म्हणुन एक दिवस, तर लाईटही बंद केले
मेणबत्तीच्या प्रकाशात मुलांना धडे शिकवले

मुले बिचारी घाबरली ,कावरी बावरी झाली
डासांनी तर आमची मेजवानीच उडवली
हात पाय लाल झाले ,अंधारात अडखळून पडले
मुलांना व्यस्त ठेवता ठेवता ,डोके गरगरू लागले

रोज रोज स्वयंपाक करून मी खूप थकून गेले
आई मी काय करू ? ऐकून ऐकून वेडी झाले
शेवटी एक दिवस मी पत्करली शरणागती
सर्व नियम सोडून ,मुलांना घेऊन गेलो पिझा हटी......

सोनाली जोशी लिखितकर

धुंद





धुंद  ढगाळ  पडली  हवा,  धुंदीत  माझे  चालणे

 धुंदीत  बोल बोलताना,  खुदकन  स्वतःशीच  हसणे

 चंद्राच्या  रात्रीत  माझ्या , जसे  तुझ्या  सवे  चालणे

 आठवत  राहते  सारखे,  तुझा  हात  हातात  धरणे ||
 
 नि:शब्द  शब्द  बोलताना , ओठांचेच  अडखळणे

 स्वप्नांच्या   हिंदोळ्यावर , जसे  नील पक्षाचे  झुलणे

 काळवेळ  माणसांचा  मला  विसर  पडतो  आहे

  मागे  मागे  खूप  मागे,  माझे  वय  गेले  आहे ||

 सांग सखे  बोल  सखे , काय  बोलायचे  आहे ?

 किती  वेळा  विचारशील  मला?  तुला  काय  ऐकायचे  आहे?

 दोघे  दोघे  जेव्हा  होतात  एक , तेव्हा  बोलण्या  सारखे  नाही  राहत

 स्पर्श  हाताचा  स्निग्ध  उष्ण , सांगून  जातो  लगेच  तत्क्षण ||

 एक   मात्र  आहे  आता,  एक  विश्वास  मनी  आहे

 माझ्या  करता  एक  तरी , आज  अजून  तेथे  आहे .

 माझ्या करता एक तरी आज अजून तेथे आहे.||

सोनाली जोशी लिखीतकर 




<